Mit ukraińskiej niezależności od rosyjskiego gazu

Jednym z sukcesów rządu Arsenija Jaceniuka, ma być to że „staliśmy się niezależni od Rosji” w dostawach gazu, co ukraiński premier mocno podkreślił w niedzielnym programie telewizyjnym „10 minut z premierem”.

Przy tej okazji pojawia się pytanie: w jako to sposób Ukraina uniezależniła się od rosyjskiego gazu?

Otóż ukraiński premier uzasadnił to w ten sposób, że po pierwsze spadło zapotrzebowanie na rosyjski gaz, co oczywiście jest prawdą. Tylko, że to zapotrzebowanie na rosyjski gaz spadło w wyniku drakońskich jego podwyżek na Ukrainie dla odbiorców indywidualnych, których na jego zakup po prostu jest obecnie nie stać. A więc kosztem niedogrzanych domów i zimnej wody w kranach, ukraińskie społeczeństwo zmuszone było drastycznie ograniczyć zużycie gazu.

Natomiast inny wielki odbiorca gazu, jakim jest przemysł ukraiński, w wyniku zapaści gospodarczej i ograniczenia produkcji oraz z tej przyczyny, że 20% jego części znalazło się na terenie zbuntowanego Donbasu, również zużywa obecnie znacznie mniejsze ilości gazu- łącznie o mniej więcej 63% w stosunku do 2013 roku.

Czy w związku z tym jest to sukces, którym należałoby się chwalić?

Tym bardziej, że zgodnie z umową podpisaną z rosyjskim „Gazpromem” przez ukraińską firmę„Naftogaz”, Ukraina musi zakupować 42 mld sześciennych gazu rocznie na zasadzie „bierz i płać”, a więc za nieodebrany gaz – w wyniku jego zmniejszonego zużycia- trzeba będzie do czasu obowiązywania umowy i tak płacić.

Jaki w tym jest sens?

Otóż, Ukraina wypełniając dyrektywy planu reform gospodarczych narzuconych przez MFW, zmuszona została do podniesienia na rynku wewnętrznym cen gazu dla jego odbiorców, co oczywiście ma na celu zmniejszenie jego zużycia oraz wyrównania warunków konkurencji wobec firm zachodnich, gdyż cena gazu wpływa na cenę produktu końcowego, a więc UE w ten sposób broni się przed zalaniem jej rynku tanimi produktami ukraińskimi.

Z tej właśnie przyczyny nastąpiło drastyczne ograniczenie odbioru gazu przez m.in. gospodarstwa domowe, których na niego nie jest już stać. A więc ludzie żyjąc w niedogrzanych domach i zmuszeni myć się zimną wodą i tak zapłacą w ostatecznym rachunku za nieodebrany przez Ukrainę gaz.

Kolejną sprawą jest tu ta enigmatyczna niezależność Ukrainy od rosyjskiego gazu, do której działania obecnego rządu miały doprowadzić.

Otóż, to że Ukraina nie odbiera gazu z Rosji nie jest dowodem na to, iż tego gazu nie kupuje.

Polega to na ty, że jeśli w 2015 roku ukraiński import gazu z Rosji zmniejszył się do poziomu 6,1 mld  m3, to jednocześnie wzrósł on za pośrednictwem firm krajów UE z Europy Środkowo-Wschodniej do poziomu 10,3 mld m3. Z tym, że gaz ten jest kupowany po wyższej cenie niż bezpośrednio z Rosji.

Dodam, że nawet po wdrożeniu wszystkich zaleceń MFW dotyczących ograniczenia zużycia gazu przez Ukrainę poprzez wdrożenie programów oszczędnościowych, nie będzie się ona mogła całkowicie uniezależnić od dostaw gazu bezpośrednio zakupowanego z Rosji w ilości 4 do 5 mld m3/rocznie.

Tym bardziej, że Kijów będzie dążył do zakupu gazu za jak najniższą cenę, a tego zachodni dostawcy nie mogą już gwarantować, a więc pozostanie mu zakup gazu bezpośrednio od jego właściciela.

A więc tak czy inaczej, Ukraina nawet kupując gaz wyłącznie z krajów UE, to jest to nadal gaz pochodzący z Rosji i o żadnej w tym przypadku niezależności od tego źródła nie może być mowy.

No chyba, że ukraińska gospodarka przerzuci się tylko na produkcję rolno-spożywczą, to wtedy jej wewnętrzne zasoby gazu wystarczą na zaspokojenie 100% własnych potrzeb, a więc de facto uniezależni się rzeczywiście od dostaw rosyjskiego gazu.

Może więc i reformy zaserwowane przez MFW jak i naciski na Kijów, aby uniezależnił się od bezpośrednich dostaw gazu z Rosji, mają właśnie taki cel?

Tylko, że w tym przypadku trudno mówić tu o jakimś sukcesie, a raczej trzeba by było traktować to jako porażkę ukraińskiej gospodarki z jej konkurentem z Zachodu.

AdNovum